طبقه بندي و محدوديت سيستم هاي ساختمان هاي بلند :

يكي از الزامات مهم در طراحي و اجراي ساختمان ها، تامين ايمني در برابر آتش سوزي است. براي اين منظور لازم است تا ساختمان به نحوي طراحي و اجرا گردد كه در صورت وقوع حريق، ايمني جاني و مالي شهروندان به نحو منطقي و متناسب با كاربري ساختمان تامين شده باشد. به اين منظور به طور خلاصه بايد موارد زير رعايت گردد:

الف – افراد داخل ساختمان در اولين لحظات وقوع حريق از آن مطلق شوند تا بتوانند واكنش مناسبي را به موقع از خود نشان دهند. اين هدف به وسيله سيستم هاي كشف و اعلام حريق قابل تامين است.

ب – راه هاي خروج ايمن براي تمام افراد داخل ساختمان وجود داشته باشد . براي اين منظور بايد به كاربري ساختمان و توانايي هاي متصرفان ساختمان توجه كامل نمود، از جمله براي افرادي كه داراي محدوديت حركتي باشند، بايد تمهيدات مناسبي پيش بيني گردد.

ج – مصالح ، مبلمان و تزئينات ساختمان ها به نحوي انتخاب شوند كه از گسترش آسان و سريع حريق جلوگيري شود. محدوديت هاي مربوط به اين قسمت نيز به نوع تصرف ساختمان بستگي دارد. در خصوص مبلمان و تزئينات داخلي، اگرچه در ساختمان هاي مسكوني شخصي نمي توان محدوديت زيادي ايجاد يا كنترل نمود، اما كنترل اين موضوع در ساختمان هاي عمومي و خصوصا تجمعي ضرورت دارد.

د – اجزاي ساختمان بايد به طور متناسب با تصرف و ابعاد ساختمان، از مقاومت كافي در برابر آتش برخوردار باشند تا از ريزش ساختمان بر اثر حريق و يا گسترش ساده حريق به واحدها و ساختمان هاي مجاور جلوگيري شود.

هـ تجهيز ساختمان به لوازم و امكانات اطفاي حريق متناسب با بار حريق، ابعاد وتعداد متصرفان، پيش بيني شود. وجود شبكه اسپرينكلر در ساختمان هاي بلند يا با خطر زياد، ضرورت دارد.

و امكان دسترسي مناسب نيروهاي آتش نشاني در اطراف و داخل ساختمان پيش بيني شود. در اين مقاله به روش هاي آزمايشي و طبقه بندي مصالح و اجزاي ساختماني از نظر خطر حريق پرداخته مي شود. با استفاده از اين روش ميتوان مصالح مناسب براي استفاده در ساختمان كه موضوع بندها ي(ج) و (د) در فوق ميباشد را تعيين نمود.